علیرضا فدایی – ونکوور
باعث افتخار من بوده که در این چند سال همکاری با مجلهٔ وزین رسانهٔ همیاری ورزشکاران، قهرمانان و پیشکسوتان بسیاری را در رشته‌های مختلف به خوانندگان محترم معرفی کرده‌ام. واقعاً جالب است که در یک شهر نه‌چندان بزرگ، این تعداد ورزشکاران زبده زندگی می‌کنند.
این‌بار به‌لطف معرفی آقای سعید غلامی، مربی بوکس و وزنه‌برداری ساکن ونکوور، که در شمارهٔ صد و بیست و سوم رسانهٔ همیاری با ایشان گفت‌وگویی داشتیم، با آقای مروان مَیَن، رئیس سابق فدراسیون وزنه‌برداری افغانستان، که ساکن ونکوورند آشنا شدم.
افغانستان کشور دوست و همسایهٔ ما که متأسفانه سال‌هاست رنگ صلح و آرامش به خود ندیده، بی‌تردید می‌توانست جایگاه و مقامی بالاتر از این در دنیای ورزش داشته باشد.
این گفت‌وگو را به‌پاس زحمات ایشان با تمام کمبودها برای خدمت به ورزش کشورشان، به خوانندگان گرامی تقدیم می‌کنیم.
امیدواریم کشور مظلوم و دردکشیدهٔ همسایه‌مان، افغانستان، روزهای بهتری به خود ببیند.
با سپاس از وقتی که در اختیار ما قرار دادید، لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید و از سوابق ورزشی‌تان بگویید.
اینجانب مروان مین، رئیس پیشین فدراسیون ملی وزنه‌برداری افغانستان، داور بین‌المللی درجه اول و همچنین معاون کمیتهٔ تخنیکی (فنی) وزنه‌برداری آسیا، سال ۱۹۹۵ ورزش وزنه‌برداری را نزد استاد محمد اعظم کوهی آغاز کردم و مدت ۱۴ سال عضویت تیم ملی وزنه‌برداری افغانستان را داشتم. در مدت عضویت تیم ملی در بیشتر از ۱۲ دوره مسابقات بین‌المللی وزنه‌برداری به‌عنوان ورزشکار شرکت کرده‌ام که ثمرهٔ آن چندین مدال رنگین است. در سال ۲۰۱۰ تمرینات وزنه‌برداری را خاتمه داده و در انتخابات پست ریاست فدراسیون ملی وزنه‌برداری خود را کاندیدا کردم و با اخذ بلندترین رأی بحیث/به‌عنوان رئیس فدراسیون ملی وزنه‌برداری افغانستان انتخاب و تا سال ۲۰۱۷ در این سمت ایفای وظیفه کردم.
چطور شد که از بین همه ورزش‌ها، ورزش وزنه‌برداری را انتخاب کردید؟
از کودکی شوق و علاقهٔ فراوان به رشتهٔ وزنه‌برداری داشتم و می‌خواستم قوی‌تر و نیرومندتر باشم، چون رشتهٔ وزنه‌برداری برای توانمندشدن است و افراد و اشخاصی که می‌خواهند قدرت و فیزیک بالایی داشته باشند به رشتهٔ وزنه‌برداری رو می‌آورند.
آیا در وزنه‌برداری امکان آسیب‌دیدگی بیشتر از ورزش‌های دیگر نیست؟
در ورزش وزنه‌برداری، اگر با دقت و اصول علمی و تخنیکی انجام شود، امکان آسیب‌دیدگی نسبت به ورزش‌های دیگر کمتر است، چون در این ورزش علم و جاذبهٔ زمین، محورهای حرکتی، سرعت، شتاب انفجاری، مرکز ثقل و حفظ تعادل مهم است. می‌توان گفت از زمانی‌که ورزش نوین و المپیک نوین پیش آمده، آسیب‌دیدگی نسبت به رشته‌های دیگر بسیار کم بوده، یعنی اگر از صد در نظر بگیریم آسیب‌دیدگی در رشتهٔ وزنه‌برداری سه در صد است، درحالی‌که اگر دیگر ورزش‌ها را در نظر بگیریم، در آن‌ها سی و پنج تا چهل و پنج در صد احتمال آسیب‌دیدگی وجود دارد، مثل بایسکل‌رانی (دوچرخه‌سواری)، فوتبال، اتلتیک (دوومیدانی)، تکواندو، پینگ پنگ. هرچند به‌نظر می‌رسد که پینگ پنگ ورزشی بسیار ساده و سبک باشد، ولی این‌طور نیست. آسیب‌دیدگی در آن بیشتر است یا مثلاً اتلتیک یا والیبال که آسیب‌دیدگی در آن‌ها به‌مراتب بیشتر است.
در مورد پاورلیفتینگ هم سررشته‌ای دارید؟
در مورد پاورلیفتینگ باید یادآور شوم که شخصاً خودم با آن موافق نیستم، چون به‌طور طبیعی و غیرطبیعی فشار ناموزون به بالای بدن وارد می‌شود، یعنی حرکات در پاورلیفتینگ اصلاً به‌شکل و روش علمی نیست، بلکه تنها روش توان و قدرت است و به‌دلیل فشار‌های ناموزونی که به بالای بدن وارد می‌شود، مفاصل و عضلات صدمهٔ شدید می‌بینند و متأسفانه زمانی که سن بالا می‌رود آسیب‌دیدگی‌ها تازه خودشان را نشان می‌دهند.
از مشکلات ورزش‌کردن با توجه به کمبود امکانات در افغانستان بفرمایید.
به شما و همهٔ جهانیان معلوم است که بیشتر از چهار دهه جنگ تحمیلی در افغانستان تمامی ساختار‌های اقتصادی و فرهنگی این کشور را به‌شدت متضرر کرده و در این میان ورزش وزنه‌برداری نیز صدمهٔ شدیدی را متقبل گردیده است، ولی با وجود آن، هیئت رهبری ورزش وزنه‌برداری، اساتید و مربیان، ورزشکاران و قهرمانان پرتلاش و خستگی‌ناپذیر ما دست‌به‌دست هم دادند و توانستند از مسابقات ممالک جنوب آسیا، مسابقات انترکلپ آسیا، مسابقات قاره‌های آسیا و آفریقا، مدال‌های طلا، نقره و برنز را اخذ نمایند.
به‌نظر شما با شرایط جدید سیاسی افغانستان چه آینده‌ای برای ورزش کشور وجود دارد؟
تا زمانی که پالیسی دولت کنونی در برابر جامعهٔ ورزش روشن نباشد، پیش‌بینی آیندهٔ ورزش به‌نظرم مشکل است.
بهترین و بدترین خاطرات ورزشی خود را بگویید.
در مدت بسیار کم توانستم عضویت تیم ملی وزنه‌برداری افغانستان را به‌دست بیاورم و همچنین جوان‌ترین رئیس فدراسیون در بین تمامی رؤسای فدراسیون‌های وزنه‌برداری جهان بودم. دربارهٔ بدترین خاطره باید بگويم که خدا را هزار بار شکر است هیچ خاطرهٔ بدی در ورزش ندارم.
با سپاس از وقتی که برای این گفت‌وگو گذاشتید.
